آموزش زبان مهم است از آن باب كه وسیله ای برای بیان اندیشه و احساس و ابزاری برای انتقال میراث فرهنگی است. شك نیست چنین وسیله ای هر قدر كامل تر و غنی تر و هر چه اندیشیده تر باشد بهتر است. و در این جاست كه مادر نخستین كسی است كه طفل چشم بدو می‌گشاید و نخستین كلمه را از او فرا می‌گیرد .طفل در دامان مادر چنین وسیله و ابزاری را بدست می‌آورد و براساس آن به توجیه خود و تشریح مسائل می‌پردازد. کودکانی که از نعمت مادر محروم هستند احتمال استفاده آن ها از سمعک هوشمند بیشتر خواهد شد.

زن، اولين و بهترين معلم و مدرس زبان به نسلهاي انساني است. كودك از اولين روزي كه چشم باز مي كند تا زماني كه او را به مدرسه مي فرستند با مادر است. مادر زبان را با دلسوزي و دقتي خاص و گاه ناخودآگاه به فرزند مي آموزد. خطاهاي او را اصلاح مي كند و خلاصه آنكه او را با روح زبان آشنا مي سازد.

خصوصا در جوامع سنتي تر كه مردان غالبا  يا كنار طفل نيستند يا بي حوصله اند، در اينجا كودك تنها از طريق مادر است كه با سخن گفتن و به كار انداختن تارهاي صوتي آشنا مي شود.

پس از چندي در زندگي كودك گروه همسالان پيدا مي شود و روند زبان آموزي دنبال مي گردد اما ميان اين دو تفاوت اساسي است: مادر بيشتر آگاهانه و با قصد و نيت قبلي و به شكلي درست زبان را به كودك مي آموزد اما در گروه همسالان زبان آموزي ناآگاهانه است. كودكان دانسته هاي زباني خود را بيرون مي ريزند و هر كودك آنچه را نمي داند از ديگري فرا مي گيرد اما اي بسا كه به خاطر ناآشنايي با تمام قواعد زباني و به خصوص بي اطلاعاتي از استثناهاي دستوري، زبان را به غلط بياموزند و باز مادر است كه با صبر و حوصله غلط ها را بيرون مي كشد و صحيح را مي آموزاند.

امروزه با آنكه نهادهاي ديگري همچون رسانه ها و به خصوص تلويزيون و مهد كودكها و ... زبان آموزي را تا حدي از انحصار مادر به در آورده اند اما هنوز هم جايگاه مادر در زبان آموزي بي نظيراست.

برای اطلاعات بیشتر کلیک کنید.